این روش بازی درمانی عموماً برای کودکان 3 تا 11 ساله به کار برده می شود و برای آنها این امکان را ایجاد می کند که تجربیات و احساسات درونی خود را از طریق فرایند طبیعی خودهدایت گری وخوددرمانی نشان دهند

در دانشگاه یورک مقاله ای تحقیقی، اکتشافی در مورد امکان درمان کودکان مبتلا به اتیسم از طریق بازی غیر رهنمودی ارائه شده است. در این پژوهش فیلم های ضبط شده از16 جلسه بازی درمانی با یک پسر6 ساله مبتلا به اتیسم شدید مورد تجزیه و تحلیل کمی و کیفی قرار گرفت.مطالعه نشان داد که این کودک توانایی ورود به یک رابطه ی درمانی و نشان دادن رفتارهای دلبستگی نسبت به درمانگر را دارد. در این فرایند درمانی, کودک  درحوزه های کلیدی استقلال و بازی وانمودی بهبودی نشان داد.پیشرفت در درمان همزمان با گزارش مادر ازتغییرات در خانه درخصوص افزایش استقلال و همدلی کودک بود.یک استنباط مقدماتی از این تحقیق این است که بازی درمانی غیر رهنمودی ممکن است رشد اجتماعی عاطفی کودکان مبتلا به اتیسم شدید را افزایش داده و سرعت ببخشد.

اصول بازی درمانی

 درمانگر باید یک رابطه گرم و دوستانه را با کودک مبتلا به اتیسم(اوتیسم) برقرار کند.
2-      درمانگر باید کودک مبتلا به اتیسم را همانطور که هست بپذیرد.
3-      درمانگر باید در خلال رابطه یک جو آسانگیرانه را به وجود آورد.
4-      درمانگر باید در تشخیص احساساتی که توسط کودک بروز داده می شود هشیار باشد واین احساسات را به او منعکس کند تا بدین وسیله کودک به بینش دست یابد.
5-      درمانگر باید احترام عمیقی برای توانایی کودک در حل مسایلش قایل باشد.
6-      درمانگر نباید تلاش کند صحبت یا فعالیت های کودک را به هر شیوه ممکن هدایت کند.
7-      درمانگر نباید سعی کند فرایند درمان را تسریع کند.
8-      درمانگر باید تنها محدودیت هایی را وضع کند که برای اتصال درمان به دنیای واقعیات ضروری هستند