به طور متوسط ، نوزادانی که رشد خوبی دارند، بین سنین ۱۰ تا ۱۴ ماهگی شروع به راه رفتن می‌کنند. نوزادانی که دارای تحرک بیش از حد مفصلی (هایپرموبیلیتی مفاصل)، تون عضلانی ضعیف یا سندرم داون هستند و کودکانی که نارس به دنیا آمده‌اند یا در معرض خطر اوتیسم قرار دارند، معمولاً دیرتر شروع به راه رفتن می‌کنند.
قاعده کلی این است که اگر کودکی تا سن ۱۸ ماهگی شروع به راه رفتن نکند، لازم است توسط یک متخصص کاردرمانی کودکان، برای شناسایی دلیل عدم راه رفتن، تحت ارزیابی قرار بگیرد. این مشاوره باید شامل ارزیابی انعطاف پذیری و پایداری مفصل ران باشد.
اگرچه سن راه رفتن کودک به طور مستقل، خیلی مهم و حیاتی نیست، اما مهم است که نوزادانی که راه رفتن را دیر یاد می‌گیرند، تجربه‌های زیادی در بلند شدن از جا و ایستادن، ایستادن با کمک یک تکیه‌گاه و راه رفتن با تکیه بر دیوار یا مبلمان (که اغلب به آن ایستادن با کمک می‌گویند) داشته باشند. این فعالیت‌ها به فرم دهی مفصل ران کمک می‌کند، عضلات پا را تقویت می‌کند، کودک را برای تعادل تمرین می‌دهد و یک تجربه بصری در حالت ایستاده را برای کودک فراهم می‌کند.